थोडसं वक्र दृष्टीने पाहूयानं सगळ्याकडे
पंचविशी – कृत्तिका शहा
टायटल इतकं गंभीर आहे जसं की कोणी तरी मरणारे आता. खरंच पण पंचविशी आली की असं होतं नाही?? कोपऱ्यावरच्या क्रशचं लग्न होतं आणि मग जग सुना सुना लागेच्या मध्यात आईला वाटतं तिला सुद्धा सून हवी आहे!! पण हिची सून will never come soon.
आपल्याला कळतं की आपल्यावर आता जबाबदाऱ्या आहेत (घंटा)! बेसिकली काही न कळता खूप काही कळायची वेळ आलेली असते. आपली सगळेच घेत असतात आणि हिच ती घटिका म्हणून सावधान! आता काय अंतरपाट सारून नवीनवरी दिसेल असं वाटलं काय?
धीर धरी रे बधिरा पोटी मिळे फळे नाजूक ग्रीनटी! सुटलेलं पोट आणि हळूहळू कपाळावरून हेयर लाईन एकएक मिलिमीटर मागे सरकायला लागते! सगळी कपल्स आपल्यालाच जळवण्यासाठी लग्न करतात असं वाटू लागतं आणि आपल्याला अजूनही कोणी पटत नाही याचं (ही) वाईट वाटत. फिट व्हायच्या नादात तुम्ही कार पूल करून हापिसात जाता. आजकाल तिथे जिम फुकट असते. बाकी तळवळकरची कपल मेम्बरशिप परवडली तरी बायको आईने बारीकच बघितलेली असते. जाड्या मुलींनी असं काय पाप केलं असेल?? बाकी आया भारी..लंबोदर पोराला त्यांना चवळी हवी असते. नाकाशी नकटी तोंडाला चपटी आणि तरीही कांदेपोहे आणि ती अशी चवळीची शेंग..श्या..
तुम्ही जिमला जाता डाएट खाता आणि या सगळ्यात पीस कुठे आहे हे शोधता, मग हॉटेलात ग्रीन पीस खाता. पनीर तुम्हाला चालत नाही आणि दिसेल ते डिओ मारून मुली पटत नसतात हे तुम्हाला कळतं तरीही तुम्ही त्या लालनिळ्या बाटल्या फस्त करता! (मस्ट) उन्हात फिरून चेहरा काळवंडतो आणि आपल्याला वाटतं किती काम करतोय आपण. लेट नाईट काम आणि तरीही डेडलाइन्स पूर्ण झाल्या नाही की मात्र बॉस आपली अजूनही खुल्यात मारत असतो. आपलं माकड होतं आणि आपण उगाच बाहुबलीचा आव आणतो. खरं तर बळी कधीच गेलेला असतो.
ताजमहाल घेण्याची स्वप्न बघत असतो आणि घराचे हफ्ते फिटत नाहीत. EMI, अमूक तमूकच्या धमक्यांनी हृदयाला धमक भरते आणि धकधक च्या ऐवजी धाकधूक होते. आपल्याला अचानक वाटतं मतदान आपला अधिकार आहे(च) आणि या चराचरात आपल्याला मत मांडायलाच हवं त्यासाठी अशक्य सारखं सतत गुगल करून तुम्ही काहितरी सर्च करता, जेव्हा माहीत असतं की सोडून देणं या सारखं सुख जगात नाही! पण करणार काय! अत्तराचा सोस आहे का ऑनलाइन असण्याला? तुम्ही स्क्रोल काय करता..ट्रोल काय करता आणि जमलंच तर लॉल ही करता…आयुष्याच लॉलीपॉप करून टाकता.(अगदी)
पुलं काय वाचता आणि नरक नको म्हणून वपु काय टाकता..अरे मिशी मागे लपलेल्या आगाऊ माणसाला इतके कसे घाबरता? लाईफ आफ्टर deducting TDS सुरू होते आणि savings इन PPF सुरू होतं. (तेव्हाच) (म्हणूनच) मधेच आपण नसलेले छंद जोडतो..फक्त स्टेटस म्हणून काहीतरी असावं नाही?? म्हणून चढतो आपण रायगडाचे रस्ते आणि फिरवतो लेहच्या रस्त्यांवरून गाड्या. पण पाया खालच्या छोट्या गांडुळाच काय?? Point of taxation peksha destination based taxation ला आगाऊ किमती भरता. लिवाईसच्या जिन्सा फाडता आणि अंडरवेयरपेक्षा अंडर बुरख्या कडे लक्ष देता!! कोणी मेलं तर ढसाढसा काय रडता त्यासाठी सगळी TL बरबट्ता..बरं त्याची गाणी-पिक्चर 2 सेकंदा पूर्वी हिस्ट्री करता. सनीला हार्डडिस्क वर ठेवता आणि स्मूच सिन आला की चॅनेल बदलता.
सुसाईड काय करता..न पाहिलेल्या क्षणांसाठी तरी जगायची हिम्मत काय घालवता. तुम्ही “नाही” पचवू शकता तरिही स्वतःला असंच मारता. अरे जगता कधी?? सुटे पडत जाता. इतके कमजोर का होता? खाण्याच्या कहाण्या तुम्ही सतत पोस्ट करता. आणि अन्न हे साऱ्या ब्रम्हांडाला दाखवून त्याचा पूर्णब्रह्म करता. सतत चेकइन मारता वीकएंडला दारू ढोसता. दारूचा तोल गेलेला चालेल पण तुमचा ढळलेला तोल त्याचं काय करता?
तुम्ही नाती रोज भिजवता कारण तुमच्या जिभेवर तीळ भिजत नाही आणि मग डोळ्या खालच्या काळ्या वर्तुळांना कोरफड लावता. मग इतके मनाने कोरडे कसे होता?? आयुष्याचं डेबिट क्रेडिट मांडत बसता. पण आत चालू असलेल्या केमिकल लोच्याचं काय?? चेहऱ्याला हळदी चंदन फासता आणि कॉलेज गर्ल दिसता. पण रक्तचंदनाला सहाणेवरून का वगळता?? अलीकडे तुम्हाला एक जीबी तासाला पुरत नाही आधी वर्ष म्हंटल तरी पुरलं असतं! कॉम्प्युटरच्या डबड्यामागे डेटिंग-चॅटिंग मध्ये बुडालेल्या नजरा आणि बोटं नंतर लिंबूमिरची ला घाबरून पळून जातात आणि मग वाटतं आयरणीच्या देवा
गरिबीला विव्हळता श्रीमंतीला भाळता आणि अप्पर मिडल क्लास म्हणून कोणाचं तरी मंगळसूत्र होता. व्हिसा काय काढता हनिमून काय करता! पण तरीही तूप भात लिंबू वरच तुटून पडता. सगळं इतकं सरळ असून पण तुम्हाला चालत नाही आणि घरात बनेल ते तर तुम्ही विकत ही घेत नाही. वाकड्यात जायचं....ट्रोल व्हायचं...चार चौघात अशाने ओळख होते. तुमचे मार्केटिंग फंडे जुन्या झाडाच्या फांद्यांपेक्षा भयानक असतात. काय तर म्हणे SWOT करूया पण SWOTनं पॉट भरत असतं तर खरं.
तुम्ही लोकांना इतकं प्लिज करत सुटता की स्वतः प्लिज होत नाही. मग तुम्ही निरमा लावलं तरीही तुमच्यातली माँ जात नाही. अरे काय हे? तुम्हाला माहित असतं तुम्ही अशक्य कोटीचे बोअर आहात पण तरीही तुम्हाला आंबा आवडायचं राहत नाही. गोष्ट इथेच संपत नाही! मग एखाद्या दिवशी हे कळतं, की आपल्या चड्ड्या म्हणजे मित्र लंगोटीवाले हो.. त्यांना पण आपण कळलोच नाही आणि मग आपण लीलया माणसांना चाळणी लावतो. आणि मग कळत ग्रुपी हे थोतांड आहे आणि सेल्फी ईतकी आगाऊ मजा कशातच नाही.
आपल्याला जळू सारखी चिटकलेली आपली फॅमिली आजकाल जाम भारी वाटते कितीही रक्त पिपासू असली, तरीही कारण आपल्यातल्या सगळ्या impurities ही ती absorb करून फुगत असतात कधीही न पडण्यासाठी! आईवडील जवळ असतात साठीपन्नाशीच्या. त्यात आता त्यांना स्मार्टफोन सुद्धा जमतात, पण तुम्हाला ते तुमच्यापेक्षा लाखपट स्मार्ट आहेत हे कळतंच नाही (कधी). ते तुम्हाला मेसेज करतात कॉल करतात म्हणून खेकसता त्यांच्यावर पण ही वेळ आपली असेल असं आहेच की ओ!
मध्येच कळायला लागतं आयुष्य स्लो मो सारखं सुरू आहे, दिवस संपेनासे होत असताना रात्रींना कात्री लागते. आणि या एका पायावरचा प्रवास खडतर होत जातो. लोकल एसट्या लईच काय तर विमानं आणि मेट्रॉ सुद्धा तुमच्या डेस्टिनेशनला जात नाही पण सेल्फ रिस्पेक्टची गाडी स्वतःच्या मनावरच्या गंडामुळे अजूनही सरकत नाहीच. हातावरचे गंडे भले परवडतात पण मनावरचे छे हो!!
आता गाडी रिव्हर्स घेता येत नाही फास्ट पळवता येत नाही मग शोधता पळवाटा स्वतःला न शोधण्याच्या. असंख्य मेडिटेशन कॅम्प ला जाता पण तुमचं टेन्शन काही जात नाही. पण जाईल ती जात कसली?? सवयी तुम्हाला लावता येत नाहीत आणि घालवता ही!
आपण कमावतो ते संपत किती आणि कुठे हे सुद्धा समजत नाही आणि मग कळतं आपल्या पैशाने गरजा सुद्धा पुऱ्या होत नाहीत आणि मजा आणि माज फक्त बापाच्या पैशावर करता येते. असंच मग एका संध्याकाळी तिशीत गेल्याचा केक कापता, चेहऱ्यावर सुरकुत्यांना नुकतीच सुरवात झालेली असते एखादा पांढरा केस डोकावू लागतो पण आपण अजूनही मरणासन्न कुत्र्यासारखे पळतो स्वतःला त्या सगळ्या ठिकाणी शोधत जिथे आपण exist पण करत नाही आणि होते exit आपली आपलं असण्याची! इतकंच.